Kezkatzen hasita nagoen ez dakit. Baina halaxe da egia, eta egia horren aurrean ez daukat nik berdade handiagorik. Izenak ahazten hasi zaizkit, zenbait izen ahazten hasita nago.
Joan den azaroan, bizian lehenengo aldiz, nire buruari esaten hasi nintzen, eta jakinaren gainean jarri nituen ingurukoak. Izenak ahazten ari zaizkit, zenbait izen ahazten hasita nago. Eta kalean ezagunarekin topo egin, berriketan hasi, eta: "Arraioa, nola zuen izena morroi honek?". Eta segi konbertsazioan irribarrez, hala ere, harik eta agurtzeko garaian, burutzar handian bonbila piztu zen arte: "Felix!". Eta hura deskantsua haren izena etorri zitzaidanean! "Felix!". Baina haren izena gogora etorriagatik ere –edo, ondo esanda, gogora ondo kostatuta ekarriagatik ere–, beste batzuena ezin burura ekarrarazi. Eta barrez-barrez ezagun bat etorri zaizu hizketan Durangoko Azokan, euskararen langileen standera, hasi zaizu hizketan, hasi duzue konbertsazioa, baina "eta zein izen zuen morroi honek?". Eta egunak pasatu badira ere, ezin asmatu. Eta beste bat, begira-begira, irribarrez hura ere, "eta zein dugu hori, ba?", eta "zuk ez nauzu ezagutuko, baina azpeitiarra naiz ni ere, Amaia". Eta Amaia ezagutu ez baduzu ere, ezagutu duzu, gaitz erdi, haren gizonezkoa, Mikel! Eta aurkeztu dizute alaba, Maialen. "Eta, non lan egiten duzu, Amaia?", nik. "Baketik-en", berak. Eta komeriak orduan ere: Baketik. Eta zer zen, bada, Baketik? Eta sarean begiratu behar izan dut: Gandiaga Topagunea. Arantzazu. Elkarri. Lokarri. Baketik...
Horixe ba nire abisua: alferrik galtzen hasita gaudela, alegia, eta hobe dugula medikuarenera joan eta erremedio bila hasi, eta era guztietako ariketa eta exerzizioak egiten hasi, diren eta ez diren izen guztiak zeharo ahaztu baino lehen. Bitartean, badaezpada ere, zuen denon izenak behin eta berriz eta askotan esaten hasiko naiz. Andoni. Jone. Itxaso. Xabier. Unai. Edurne. Izaskun. Amaia. Ismael. Onintza (aurreko Itxaso hori ez zen Itxaso, Onintza baizik). Maite. Ainhoa bat. Ainhoa bi, hiru...