Ringera igo, eta aurkaria falta. Borrokatu gabe, txapeldun.
Sentipen txarrarekin nago. Urrezko domina daukat, baina ez naiz irabazle sentitzen. Dena den, igandean baino baikorrago nago, iaztik inork ez dit-eta irabazi. Eskerrak iaz borrokatuta irabazi nuen Espainiako Txapelketa… Hilabeteak aritu naiz entrenatzen, elikadura zaintzen… Sevillara bidaia egin, izugarrizko urduritasuna pasatu, eta nerbio horiek askatu gabe itzuli naiz etxera.
Zuen mailan hiru zineten finalean lehiatzekoak, ezta?
Larunbatean esan zidaten 48 eta 52 kilo arteko mailan hiru ginela, eta, zozketaz, zuzenean finalera pasatu nintzela. Beste biek elkarren kontra jokatu behar zuten zapatuan, eta hango garailea ariko zen nire kontra igandeko finalean. Urduri nengoen, eta ez nintzen ikustera joan, baina esan zidaten valentziar baten aurka ariko nintzela hurrengo egunean. Joan nintzen finalaren tokira, berotzen hasi nintzen, esan zituzten nire izena eta bestearena, ringera igo zeharo urduri, zain egon, eta bestea azaldu ez! Epailea etorri zitzaidan, erdian jarri, eskua igo, eta negar batean hasi nintzen, ezintasunarekin.
Orain zein helburu dituzu?
Iaz, adibidez, Munduko Txapelketarako txartela lortu nuen, baina urrian izan zen, eta ez ginen ez abuztuan eta ez irailean entrenatu. Ez nuen nahi adina entrenatzerik izan, eta ez nuen Munduko Txapelketara joan nahi soilik kolpeak jasotzera. Orain, Europako Txapelketa daukagu, baina ez dakit zer gertatuko den. Hautatzaileak deitu behar ditu kirolariak, eta ikusi egin beharko da. Deitzen banaute, joan egingo naiz. Dena den, orain hilabete bat lasai pasatuko dut, entrenatuz baina lasaiago, eta gero gerokoak. Hala ere, hobetzen jarraitu nahi dut. Amateurretan aritzen naiz orain, baina pauso bat eman, eta profesional berrietan aritu nahiko nuke. Hamaika borrokaldi egin ditut urteotan, eta pausoa emateko moduan nago.
Elkarrizketa osoa, Gipuzkoako Hitza-ren wengunean.