Atzo nere eguna ere izan zen, martxoaren 8an jaioa bainaiz eta gainera ostegunez. Emakume baten kontrako intsumisiozko ekintza bat eginez etorri nintzen mundura, gure amak nexka nahi baitzuen, eta ez nere moduko mutiko edo zismutiko bat. Eta bai: emakume ezin esango dugu garenik hola-ta-hola, baina izartxoak duda eginarazten digu, eta ezin esan liteke horren garbi emakume* ez garenik ere.
Oso mutikotan harrapatu ninduen amak ispiluaren aurrean ezpainak pintatzen, eta hala bota zidan: "zuk Inaxita izenbertzendun!" Bidenabar esanda, errudun sentiarazi ninduen, jaiotzean neuk zerbait gaizki egin banu bezala. Gero, bestalde, ez dakit nondik nora, baina nerabexaroan, bolada batean, uste edo errezeloa izan nuen "barrutik" emakume ere ba ote nintzen; hau da: hanka-arteko zintzilikarioez gainera, gauza gehiago ere izan ote nitzakeen barrurago edo. Ez zen disforia bat; ez zen euforia bat; baina halaxe zen. Gehiago: bolada hartan xarri-xarri botatzen nuen odola sudurzulotik, eta sinistuta egon nintzen hura zela nere hilekoa.
Jarraitu irakurtzen Urola Kostako Hitzaren webgunean.