Ezin esan artikulu hau idazten hastea erraza egin zaidanik; izan ere, badirudi elitizatutako espresio bilakatu dela iritzi artikuluen mundua. Komunikabide gehienetako zutabeei begiratu besterik ez dago: orokorrean idazleek, hizkuntza menderatzen duten pertsonek, adituek edota izena duen jendeak betetzen ditu zutabeok. Esango nuke arraroa egiten zaigula "pertsona arruntak" iritzi artikuluak idazten hastea; eginkizun hori langile arruntona ere izango ez bailitzan. Hala ere, guztiz beharrezkoa da espazio hauetan ere gure hitza egotea, gure herrian asko hitz egiten delako lortutako helburuez edo irabazitako apustuez, baina inor gutxik hitz egiten du miseriez. Inor gutxik hitz egiten du lanpostutik bota duten horretaz, gizonak diru-sarrerak ukatzen dizkion emakumeaz, hilabete amaierara heltzea benetan nekeza zaion familiaz edota jatekorik ere ez duen etorkinaz.
Ez dira garai errazak. Langileoi ezegonkortasunak zeharkatzen digu bizitza alderik alde, eta gainean dugun motxila astunera gero eta harri gehiago botatzen dizkigute. Edozein bazterretara begiratuta ikusten dugu hau: lantokietan gero eta kaleratze gehiago eta langabezia gero eta presenteago dugu inguruan. Ikasleak praktika kontratuen bidez dohainik ari dira lanean edota erabiliko ez duten pisu bat ordaintzen ari dira, ez zekitelako klaseak online izango zituztela. Gazteok ziurgabetasun osoan bizi gara, ez etxerik , ez lanik, ez eta horiek lortzeko esperantzarik ere. Emakume langileon egoera kritikoa da: etxeko langileak esklabo lanetan eta indarkeria kasuak etxeko lau pareten artean, kalean erasotzaile eta "puteroak" sozialki onartzen diren bitartean. Instituzioek kontuan hartzen ez dituzten etorkin paperik gabeak, berriz, miseria gorrian.
Jarraitu artikulua irakurtzen Urola Kostako Hitzaren atarian.