Nik ez dakit zenbateraino sinistu behar diegun aberatsei eta klase ertainari beren opor eta udari buruzko pelikula polita kontatzen digutenean. Neu ere izana bainaiz klase ertainekoa urte batzuetan (gauza ertainak diruaren kezkarik gabe eta modu ertain batean egiteko ahala duen klasekoa), eta badakit zer zen udako zorion ertain hura: joan-etorri eta atzera-aurrera ikusgarri asko, eta funtsean denbora eta egutegia "produktiboki" betetzeko beste modu bat.
Nik neuk, klase ertainaz azpitik eta turismorik egin gabe, esan dezakedana da sekula baino gustu hobea hartu diodala udari, eta bereziki abuztuari, eta berezikiago ixiltasunari. Askotan sentitu dut penagarria dela herri ez-turistikoak (gehienak) abuztuan hutsik gelditzea, baina aurtengo honetan kontrakoa sentitu dut; alegia: gauza ederra dela herri batek oporrak hartzea bere herritarretatik!; bai: herriak sentitzea bere herritarrek aldegiterakoan ematen duten bake ona. Tristea da, alde batera, zeren esan nahi baitu herri batek bere herritar gehienak sobran dituela, baina hori hola izan da beti, eta gainera herri batean falta gutxiena dago beren buruei inportantzia haundiena ematen dieten haiexena; hots: jende-klase ertain erdipurdikoarena eta hortik gorakoena. (Elkartasun keinu bat hemendik Zarauzko herri-jende xumeari: hemen bake haundiena ematen duten liztor inbaditzaile dirutu horiexek doazkizue zuei horra, eta guretzat ona eta atsedena da hori, baina zuentzat kaltea. Jabetzen gara. Keinua egina gelditzen da.)
Abuztuko ixiltasuna aitatu dut, baina ez nuke hura gehitxo famatzerik nahi, zeren kapaz baitira hemen "ixiltasunaren turismoa" asmatzeko eta dena izorratzeko. Inportanteena hau da: abuztuko ixiltasunari ederretsi diogu, zaratarekin erreta geundelako.
Jarraitu irakurtzen Urola Kostako Hitzaren webgunean.