Ekin ostiaka gogotik!

Erabiltzailearen aurpegia Iñaki Segurola 2017ko ira. 14a, 19:01

Pena da aspaldiko ohitura onak galtzea. Aita zenak maiz berritu ohi zuen Errezilgo festetako kontua: gaua parrandan pasa eta etorri da mutil gaztea etxera; aitak galdetzen dio egin al duten borrokarik "bidanitarren kontra", eta semeak ezetz, ez zela batere borrokarik izan; eta aitak orduan: "kakazarra esate zeiet nik holako pestai!" (Bidenabar esanda, horixe zen benetako "jaiak bai, borroka ere bai".)

Ohitura ona, berezkoa eta naturala zen hori. Festetan arrak bere artasuna eta zakartasuna atera beharra dauka, azken helduleku moduan. Hona zergatik: goxotasunean ez da beti asmatzen; den atseginik earrena ez da beti lortzen (garbiago: ez da beti neskatan eta txortan egiten), eta orduan —ordezko moduan, zaputzak gaina ez hartzeko helduleku moduan— borroka gelditzen da, edo, hobeto esanda, borroka gelditzen zen eta borroka egiten zen gogotik: jotze baten ordez beste jotze bat, alegia; larrua astindu beharrean, hezurrak.

Zurrutak eta zorrotak okertu egiten dute arra lehenaz gain, eta akertu, eta oilartu, eta aharitu eta dena. Orduan, txortan gizon agertzeko modurik ez baldin badauka, besterik ezean, borrokan agertuko da gizon; borrokan eta ostiaka, gainera, irabazle suertatu ezkero, agertuko da eta geldituko da gizon, gizonago eta denetan gizonena. Erantzungo zait maskulinitate zaharra dela hori, eta gaur gizonezko gehienak ez garela horrelakoak, eta abar. Nik esango nuke maskulinitate berri edo bigun baten mozorroa jazten asmatu dugula, eta oso ondo ematen digula, baina piztia barruan daramagula, erdi-lotan beti ere, baina ez hilda edo akabatua.

Jarraitu artikulua irakurtzen Urola Kostako Hitzaren webgunean.